Adres: San Marcial, s/n - A-138 Km. 71.500

22365 Salinas de Sin (Huesca) Aragón España

Telefoon: Vast: 00 34 974504010

Mobiel 00 34 606844924

Spaanse website: www.caseriosanmarcial.com

Ordesa y Monte Perdido is het dichtbij gelegen nationaal park in de Pyreneeën, in de provincie Huesca in Aragón, Spanje.

Het werd officieel geopend in 1918 met 2.086 ha. In 1982 kreeg het park er de valleien Añisclo (Bellosrivier), Escuaín (kloof van de Yagarivier) en Pinetal bij, waardoor het zijn huidige vorm kreeg . Omliggende dorpen zijn Bielsa, Broto, Fanlo, Puértolas, Tella-Sin (waar de boerderijcamping Caserio San Marcial gelegen is), Torla, Aínsa, Boltaña.

Tegenwoordig is het park uitgebreid tot 156 vierkante kilometer (15.608 ha) en omvat het geheel de Añisclovallei en de Monte Perdido. Er komen meer dan 1500 soorten bloemen, 171 vogels, 32 verschillende zoogdieren en 8 typen reptielen voor.

De Monte Perdido (Frans: Mont Perdu, verloren berg) is de op twee na hoogste berg in de Pyreneeën. De top van Monte Perdido (3355m) ligt in Spanje, en is voor Frankrijk verborgen door schijnbaar ondoordringbare pieken van het Cirque de Gavarnie en de Estaube.

Het beklimmen van de berg is het gemakkelijkst vanuit Spanje. Klimmers moeten eerst vanaf het Aragonese dorpje Torla door de lange Ordesavallei en dan door de Circo de Soaso trekken alvorens de stevige klim naar de top te proberen.

De Monte Perdido is het centrum van het Spaanse nationaal park Ordesa y Monte Perdido dat in 1918 werd opgericht met maar 21 vierkante kilometer land.

Wat mag wel en wat mag niet?

Al dat natuurschoon in het Nationaal Park moet natuurlijk wel een beetje gerespecteerd worden. Daarom is niet alles toegelaten.

Hiernaast staan de verbodsbepalingen voor het Park van Ordesa. Het ontcijferen van de iconen is alvast een goede minicursus Spaans!

Op het overtreden van de park-regels staat een fikse boete. Met de parkwachter valt niet te lachen.

Buiten het Park is het anders en gelden de gewone 'openbare' regels.

Honden zijn er wel toegelaten, maar alleen aan de lijn. Vraag het anders even aan een parkwachter.

Zij kennen het park als hun broekzak en zijn altijd bereid om je wat uitleg te geven of om een nest van een gier aan te wijzen ergens hoog verscholen tegen een klif.

Die parkwachters zijn overal, maar niet altijd opvallend zichtbaar. Gekleed in vers gestreken hemden, houden ze een oogje in het zeil. Die taak nemen ze zeer serieus op.